Zapewne gdybym trochę poczytał przed wyjazdem, potrenował włączanie tempomatu, systemu LSA, nie musiałbym na MOPie wyciągać ze schowka instrukcji i uczyć się PRAWIDŁOWEJ obsługi systemów .

Zastąpienie „kultowej manetki” tempomatu –– klawiaturą umieszczoną na prawym ramieniu kierownicy, dodanie „radaru” oraz asystenta linii – wymaga jednak zapoznania z opisem. Kilka minut  wertowania  „manuala” i obsługa  staje się intuicyjna i prosta. A „asystent pasa   ruchu” jest wręcz genialny , kwestia dopasowania do swoich potrzeb. Jednak korzystanie z w/w urządzeń wymaga od kierującego dodatkowych cech –  tj wiary w inżynierów TOYOTY, w solidność montażystów,  no i ciut większej szczypty odwagi.

Cała zabawa zaczyna się gdy po uruchomieniu tempomatu (zasięg na max ) – po kilku minutach- koniecznych do otrzaskania się  ze sprzętem – czując się w miarę bezpieczny skracam zasięg „radaru” do połowy (2 kreski) i prędkość j.w 130km. Po czym : nogi pod siedzenie i wio !!!

Od tej pory hamulca używam tylko „na bramkach”.

A to jeszcze nie wszystko  – asystent pasa ruchu  – samoczynnie prowadzi samochód – wszystkie łuki wykonuje samodzielnie i wystarczy mu nie przeszkadzać a wspólna podróż upłynie w milej atmosferze 😉

No cóż – „przyznaję się bez bicia”, tak jak w LC150 MUSIAŁEM sprawdzić czy da się wyjść z samochodu pod czas samoczynnej jazdy na „Crowlu” – tak w RAV4 – czy MOŻNA JECHAĆ „bez trzymanki”.

I tu odpowiedź na oba pytania – jest negatywna. W LC po otwarciu drzwi „kraul” się natychmiast wyłączał a w RAVce – na centralnym wyświetlaczu pojawia się ikona nakazująca położenie rąk na kierownicy i dopiero po około 30tu sekundach asystent się z dezaktywuje – oczywiście przy „werblach” sygnałów ostrzegawczych.

Ponieważ o cudach techniki oraz systemach bezpieczeństwa w nowej RAV można opowiadać i pisać godzinami – polecam szczegółowo przestudiować  instrukcję użytkownika – ma coś   z „500miliardów” stron ale dzięki niej naprawdę można polubić autko.

Mam jednak wrażenie, iż TOYOTA (INNE MARKI TAKŻE)  zaczynają się „zapętlać” tzn – im więcej systemów bezpieczeństwa czy komfortu – musi zwiększać ilość kartek w instrukcji,, ilość ostrzeżeń   oraz klauzul prawnych.

KOŃCZĄC , MAM jeszcze wady znalezione w RAV4 – przez blogerów i youtuberów:

„zbyt wolno podnosi się i opuszcza elektryczna tylna klapa ??

jakoś Kowalskiemu to nie przeszkadza  – poza tym około  2 lata temu , gdy Kowalski dostał na weekend LEXUSA NX 200 – klapa także podnosiła się „dostojnie” a czy jest to 5 , 7 czy 8,5 sek ?? NAPRAWDE ma znaczenie ?? – jeżeli youtuber z 30000 wyświetleń, podkreśla to jako 1wszą wadę  – to chyba należy to poczytać jako zaletę i reklamę.

Kolejna wada wg tego samego dziennikarza – „brak możliwości ustawienia nawigacji kierunkiem ruchu „do góry”, że niby po każdym wyłączeniu zapłonu system wraca do kierunku północnego i od początku trzeba grzebać w ustawieniach . Tak się dzieje i owszem ale tylko do momentu gdy nastawimy „swoje wymagania” – na wyświetlaczu pojawia się ikonka z symbolem strzałki kierunku i literką N. Od tej pory wystarczy, już bez wchodzenia w menu, nacisnąć „naszą”  spersonalizowaną ikonkę – Toyota posłusznie pokazuje to czego sobie życzymy. Zapewne pojawią się tu pytania – po co to ?

Odpowiedź jest prosta – nie wszyscy użytkownicy toyot – preferują ustawienia GPS „kierunkiem ruchu do góry”, znam wiele osób (szczególnie tych wywodzących się z forów „giepeesowych”) dla których jedynym słusznym kierunkiem jest północ. I ostatnia uwaga do gpsa – w USA  – gdzie  żyje cała masa ludzi myślących inaczej – podstawą orientacji jest kierunek północny.

Zgodzę się natomiast z uwagą „ZACHAR’a” – MASKA/pokrywa silników podtrzymywana prętem ???????? w samochodzie za około 170tys zł – po prostu nie uchodzi. Można to tłumaczyć tylko, że toyota chce zniechęcać potencjalnych dłubków od ciągłego podnoszenia klapy.

A dodam od siebie – zatrzask podtrzymujący „tego pręta” jest dziwnie skonstruowany – po odpięciu z zatrzasku – trzeba się nakombinować jak go ponownie wpiąć.

Następna „wada” – daszek p/słoneczny bardzo głośno uderza, wręcz wali w podsufitkę gdy nieopatrznie damy mu się zamknąć samoczynnie. Przy pierwszych 2,3 trzaśnięciach – odchylasz go jeszcze raz aby sprawdzić czy np. nie pękło lusterko. Ponownie zamykasz i znowu „lup”

J

Długi weekend listopadowy kusił do poszurania po szutrach. Grupka miłośników szwendania się poza drogami asfaltowymi wyruszyła więc  po „przygodę”. Aby wyjazd zapadł  w pamięci start został ogłoszony na 11.11., godz 11,00 a na dodatek udział w imprezie wzięło 11 osób. Przez kolejkę w McD wyjazd opóźnił się do godz 11.11  o której to wyruszyliśmy z Sierpca w kierunku „Pojezierza Brodnickiego”

Pierwszy etap podróży to 70 km wytyczone w większości poza drogami asfaltowymi po szutrach , duktach, przecinkach leśnych  czyli polami lasami. Trasa obfitowała w piękne widoki ubarwione jesiennymi kolorami.  Chwilami kapiący deszcz lub deszcz ze śniegiem poprawiał tylko humory wycieczkowiczów.

Dotarliśmy na „bazę” już po ciemku ale wcale nie znaczy , że nocą .

Dalszym punktem programu była integracja. Rozmowy o Jeepach, Czapajewach, Nissanach  i Toyotach ciągnęły się do późnych godzin nocnych. W tym towarzystwie nie było jednak jakże znanych dyskusji  na  temat który samochód lepszy . Uznano na wstępie, że najlepsze autko, to takie, które posiadamy .

Sobota rozpoczęła się pysznym śniadankiem przygotowanym wspólnie przez wszystkich uczestników „wyprawy” , z za chmur wyjrzało słońce i wszyscy w wyśmienitych humorach przystąpili do realizacji programu.  A na ten dzień zaplanowany był kilku godzinny trening O-R na pobliskim torze offroadowym a następnie  60 km tras wg roadbooka.

Tor ma przygotowane 2 trasy – czerwoną o poziomie łatwym i średnim oraz czarną , wymagającą wyjątkowej precyzji  oraz dokładnego wjeżdżenia się swoim samochodem.   Trasy obfitują tu  w liczne zjazdy, podjazdy, trawersy, bagienka i leśne przecinki. W czasie deszczu tor staje  się praktycznie nie przejezdny a wydobycie się z wąwozu wymaga mocnych nerwów i pewnego operowania gazem.

Uczestnikom tak się spodobała zabawa na torze, że trasy pokonywali kilkukrotnie a nawet odbyły się mini zawody rodzinne – mąż kontra żona , czyli kto przejedzie lepiej. Okazało się, że z czystym sumieniem można było ogłosić remis.

Tu także , na torze spotkaliśmy uczestników klubowego zlotu TLC   Yota. Chwila rozmowy i każdy ruszył  w swoją stronę.

Nas czekał roadbook. Pojezierze Brodnickie – 60 km urokliwych tras, pięknych zakątków, ciekawostek architektonicznych , etnicznych czy po prostu krajobrazowych zrobiło na uczestnikach duże wrażenie. Przy wieczornym ognisku można było usłyszeć słowa zachwytu opisujące  udany dzień.

Niedziela wzywała do drogi powrotnej. Jednak ponieważ prowadzący ma „skrzywienie” i awersję do dróg asfaltowych trasa do domu została wytyczona zgodnie z nazwą imprezy „polami , lasami” . Znów mogliśmy podziwiać piękno okolicznej przyrody , jesiennych szarości ale czasami także jej ciepłych kolorów.

Wszyscy uczestnicy dzielnie ( a nawet z uśmiechem na ustach) znieśli trudy podróży terenowej , zadowoleni  i wypoczęci wrócili do domów naładowani energią do codziennych obowiązków.

Wszystkim serdecznie dziękuję za udział, przepraszam, za błędy i uchybienia które zawsze się zdarzają.  Zapraszam na kolejne wyprawy , Do zobaczenia na TRAWERSie .

MichałBartosiak

GALERIA NR 3

GALERIA  NR 2